Chapter Twenty-Nine

Tym razem jestem z siebie zadowolona udało mi się coś napisać, w krótkim okresie czasu i chyba już wiem, jak powoli zakończyć tą historię. 

Miłego czytania :)

           Czas, który spędzali razem płynął w zawrotnym tempie. Nawet nie czuli, że już minęło kilka dni i Darcy musi już wracać, nie tylko do Torunia, a gdzieś znacznie dalej. Dagmara z całych sił próbowała podtrzymać dobrą atmosferę, uśmiechając się do rudowłosego i co jakiś czas dotykając swoimi wargami jego warg. Niestety to nie pomogło i chłopak z miną naburmuszonego dziecka wkładał ich bagaże do samochodu.

-Hej przestań się dąsać, w końcu spędziliśmy tu kilka naprawdę cudownych dni – zatrzymała się obok auta i próbowała jakoś zwrócić jego uwagę. Na szczęście się jej udało i zatrzymał się spoglądając na nią.

-Dobrze, że użyłaś czasu przeszłego, bo czas już zejść na ziemie i wrócić do rzeczywistości – burknął krzyżując swoje ręce. Blondynka znała już go na tyle by wiedzieć, co zrobić aby odzyskał choć cień dobrego humoru.

-Darcy przecież jedziesz do Nowej Zelandii, aby jeździć w Grand Prix. Masz prawie 21 lat i już jeździsz wśród najlepszych zawodników na świecie. Czy to nie jest powód do dumy i do radości ?  Ja jestem z Ciebie cholernie dumna i wiem, że stać Cię na to aby ścigać się na równi z czołówką – musiała lekko podnieść głos, aby jej słowa zabrzmiały bardziej dobitnie. Inaczej mógłby zacząć udawać, że niczego nie słyszy.

-Przecież cieszę się, że będę jeździł w GP, wiem że mam coś do udowodnienia wszystkim tym, którzy we mnie nie wierzą, ale nie będzie tam Ciebie. Będą tam wszyscy ważni dla mnie ludzie, ale nie będzie tej najważniejszej osoby więc z czego mam się cieszyć ? Jak Ty jesteś obok to wiem, że mam dla kogo jeździć, a tak to po prostu mi się nie chce – doskonale go rozumiała i też ubolewała nad tym, że nie może jechać tam z nim, zobaczyć jego pierwsze zawody w cyklu jako pełnoprawnego uczestnika.

-Masz dla kogo jeździć i musisz mi obiecać, że w Auckland dasz z siebie wszystko. Ja przecież będę oglądać, może nie na stadionie, ale nie zmrużę oka nawet na chwilę. Mam przecież komu kibicować. A już na kolejnym GP będę z Tobą, nawet mogę zostać w parku maszyn obiecuje – nigdy tego nie robiła, bo nie chciała go rozpraszać przed zawodami i nie chciała przeszkadzać jego mechanikom swoją obecności, ale wiedziała, że to dobry argument. W końcu rudowłosy zawsze nalegał, żeby została w jego boksie lub była gdzieś blisko.

-Wolałbym, żebyś była obok i w Nowej Zelandii… Ale zgoda przestanę się dostać, ale tylko pod warunkiem, że w Bydgoszczy zostajesz w parku bez żadnych wymówek, że nie chcesz przeszkadzać. Nie chce nawet o tym słyszeć i dodatkowo dasz mi zaraz najdłuższego buziaka na świecie, a jak przyjadę do Torunia to zrobisz mi to swoje cudowne ciasto czekoladowe i broń boże nie mów Nickowi, że je robisz, bo na bank się do mnie przydupi – i jak ona miała zachować powagę przy tym szalonym kangurze. Tylko on potrafił ją rozbawić będąc przy tym całkowicie poważnym.

-Czy nie uważasz, że stawiasz zdecydowanie za dużo warunków ? Ale niech stracę – zaśmiała się wspinając się na palcach, żeby dosięgnąć do jego ust. Jedną obietnice miała już z głowy.

-Kochana to miał być najdłuższy pocałunek, ja ci zaraz pokaże o co mi chodziło – nim zdążyła zaprotestować i przypomnieć mu o tym, że naprawdę powinni już ruszać w drogę powrotną jej wargi był już skutecznie powstrzymane przed mówieniem.

-Dobra lepiej już wracajmy, bo zaraz jeszcze zabiorę Cię z powrotem do pokoju i na pewno szybko z niego nie wyjdziemy – czym prędzej pomógł swojej rozbawionej dziewczynie zająć miejsce pasażera, by później samemu zając swoje miejsce za kierownicą.

           Tym razem pożegnali się już w Toruniu. Oboje nie znosili najlepiej tych momentów, dlatego postanowili, że powiedzą sobie „do zobaczenia” na trochę bardziej neutralnym gruncie. Dzięki temu miało obyć się bez łez. Chwilę zajęło im jednak oderwanie się z silnego uścisku, w którym trawli dobrych kilka minut.

-Pokaż wszystkim, że jesteś najlepszy. Będę trzymać za Ciebie cały czas kciuki, a Ty daj mi znać jak dotrzesz już do Auckland – z całych sił walczyła ze zbierającymi się łzami i jak na razie wygrywała tą walkę. Nigdy nie sądziła, że pokocha kogoś tak bardzo jak jego. Chris nie raz śmiał się z tego, jak można kochać kogoś rudego i tak nieogarniętego, ale prawda była taka, że sam nie wyobrażał sobie życia bez swojego najlepszego przyjaciela. Tego wariata nie dało się nie lubić i wszyscy, którzy znali go choć trochę lepiej, doskonale o tym wiedzieli.

-Będę dzwonił, a Ty uważaj na siebie. Nie zrób sobie żadnej krzywdy, nie wpadaj na drzwi i różne inne przedmioty. I pamiętaj, co mi obiecałaś – po raz ostatni dotknął jej ust by po chwili iść w stronę wyjścia z jej mieszkania. W ostatniej chwili jednak się zatrzymał i szybko odwrócił. –Kocham Cię kruszyno – uśmiechnął się do niej szeroko i po chwili sam otrzymał taki uśmiech w zamian. 

-Ja Ciebie też piegusie – takie chwile lubiła najbardziej. Może i nie będzie go teraz wiedzieć przez najbliższe dni, ale wie że jego uczucia są szczere i odwzajemnione, a ona kocha i jest kochana.      

 

Tak jak obiecał skontaktował się z Dagmara od razu, jak tylko znalazł się w hotelu.  Nawet śmiechy jego kumpli i brata nie przeszkodziły mu w tym. Z jednej strony nawet rozumiał ich rozbawienie, bo on Darcy Ward, kochający dobrą zabawę i imprezy, ale na pewno nie szukający miłości zakochał się na amen i wiedział, że to ta kobietą z którą chciałby spędzić całe życie. A wszystko zaczęło się tak niepozornie, bo przecież jak długo bronił się przed tym, żeby przyznać się, co tak naprawdę czuje do dziewczyny. Nie spodziewał się, że uczucie do drugiej osoby może tak zaskoczyć. W końcu nigdy nie czuł czegoś takiego i nawet podśmiewał się ze swoich znajomych czy nawet z Chrisa, który tak tęsknił za domem, jak był na zawodach. Teraz to rozumiał, on tęsknił za Toruniem, ale może nie zupełnie dlatego że lubił to miasto. Tęsknił za nim, bo to miejsce kojarzyło mu się z nią. Powoli stawało się jego domem, jak Australia, bo była tam osoba, którą kochał.

-Już Romeo daj spać tej biednej Dagmarze, bo w Polsce jest teraz noc – poczuł klepnięcie w plecy i zobaczył twarz swojego przyjaciela. Wiedział, że chłopak ma racje, bo słyszał że jego dziewczyna bardziej ziewa do telefonu niż mówi.

-Doba chyba faktycznie powinienem dać Ci już spać co ? Mam tylko nadzieje, że jesteś cała i zdrowa – jak na zawołanie usłyszał głośny huk po drugiej stronie. Przestraszył się nie na żarty i jego znajomi zresztą też widząc jego minę.   

-Dagmara jesteś tam ?  - spytał naprawdę przestraszony.

-Yyyy… już tak – mruknęła ciesząc się, że on jej teraz nie widzi. –Nie martw się ja tylko spadłam z łóżka i przewróciłam przy tym lampkę od Chrisa. Myślisz, że mnie zabije jak mu powiem, że ją niechcący zbiłam ? – spytała ze smutkiem spoglądając na zbity przedmiot.

-Nie myślę, że Holder ci to jakoś wybaczy – zaśmiał się głośno i przekazał pozostałym, co stworzyła Polka.

-To dobrze, dobra ja już kończę, bo muszę posprzątać, a Ty zaraz zapłacisz majątek. Także do zobaczenia na skypie i wiesz skop tam wszystkim tyłki, no może z wyjątkiem Golloba, Kasprzaka i mego ulubieńca Holdera.

-Jesteś wredna, ale i tak Cię kocham – wiedział, że dziewczyna żartuje dlatego pożegnał się z nią z uśmiechem na ustach. Zawsze szczerzył się jak głupi, gdy tylko słyszał jej głos.  

-Panowie mówiłem Wam, że mojego brata dopadła strzała amora, a Wy nie do końca wierzyliście. Teraz macie dowód. Widzicie ten rozanielony uśmiech – Jj postanowił podtrzymać dobrą atmosferę i rozbawił tym siedzących w hotelowym pokoju panów, a zawodnikowi toruńskiej drużyny było wszystko jedno z kogo się śmieją. Najważniejsze było to, że za dwa dni czekają go ważne zawody, a on ma dla kogo pojechać, jak tylko najlepiej potrafi. 

            Chyba każdy kibic czarnego sportu z niecierpliwością czekał na rozpoczęcie nowego żużlowego sezonu. Co prawda polska pogoda nie wskazywała na to, że ekstraliga zacznie się szybko, ale tych najbardziej wiernych fanów mógł pocieszyć fakt, że już 23 marca mogą zobaczyć swoich ulubieńców w akcji. Dla osób, które kochają ten sport zima jest naprawdę ciężka, a przetrwanie tylu niedzieli bez ryku silnika sprawia, że nawet godzina o której emitowane są zawody z Auckland nie mogła odstraszyć tych najbardziej stęsknionych.  Do nich należała również Dagmara, która dodatkowo miała dla kogo oglądać te zawody. Budzik nastawiła już na godzinę przed rozpoczęciem, aby jeszcze napisać kilka wiadomości do chłopaka i z kubkiem kawy zasiąść w salonie przed telewizorem. Miała szczęście, że mieszkała sama i nikomu nie przeszkadzało światło rozpalone o 3 nad ranem i włączony telewizor. Z pewnym zdenerwowaniem oglądała studio już nie mogąc się doczekać kiedy zobaczy zawodników. To zabawne, że kiedyś oglądała Darcego w niejednej transmisji bez większego skupienia na jego osobie, a teraz czuła się zupełnie inaczej. Dziwnie było oglądać swojego chłopaka na ekranie.  Jednak nie miała zamiaru przegapić choćby sekundy z tych zawodów. Z dumą przyglądała się prezentacji. Numerek 15 był dla niej tym najważniejszym, ale kciuki trzymała oczywiście również za numer 1 na świecie. Z początku mówiąc szczerze zawody były nieco nudne. Mało było akcji, które każdy kibic tak kocha. Mijanki stały się niestety na żużlu rzadkością, mało torów pozwalało na naprawdę zaciętą walkę, a sławetne tłumiki zdecydowanie nie ułatwiały sprawy. Każdy wyścig Warda wywoływał jednak u blondynki duże emocje szczególnie, kiedy już w pierwszym biegu przywiózł 3 oczka. Z uśmiechem na ustach oglądała jego pewna jazdę. W drugiej serii było podobnie choć tym razem można było oglądać starcie Turbo Twinsów. Lepiej spod taśmy wyszedł młodszy z kangurów i bez problemów pokonał swojego przyjaciela przywożąc kolejne, ważne 3 punkty.  W kolejnym biegu nie było już tak kolorowo i mimo zawziętych ataków rudowłosy zdołał wydrzeć tylko jedno oczko,  co i tak bardzo cieszyło studentkę. Pierwsze jego zawody kiedy jest stałym uczestnikiem cyklu, a on już tak genialnie się prezentuje. Zupełnie jakby nie było różnicy wieku i przede wszystkim doświadczenia pomiędzy nim i pozostałymi zawodnikami. W przed ostatniej serii udało mu się jeszcze przywieźć 1 punkt, ponieważ Woffinden i Jonsson okazali się lepsi. Został już tylko jeden bieg i Dagmara zaciskała mocno kciuki w oczekiwaniu na ostatnia gonitwę przed półfinałem. Kiedy się już doczekała nie mogła wyjść z podziwu. Zdecydowanie to było to na, co kibice czekali, była walka i mijanki. Darcy z trzeciej pozycji wyszedł na pierwszą i później do samego koca mijał się z Emilem, aby w ostateczności minąć metę na pierwszej pozycji. To oznaczało, że dostał się do półfinału. Dziewczyna prawie podskakiwała ze szczęście na kanapie i od razu napisała wiadomość do piegusa. Wiedziała, że przeczyta ją później, ale nie potrafiła się powstrzymać.

            Niestety półfinał okazał się mało szczęśliwy zarówno dla Warda, jak i dla Holdera. Było jej przykro ze względu na tą dwójkę, ale wiedziała że taki jest sport. Jako Polka mogła się cieszyć z hymnu, który zabrzmiał w Auckland, a jako dziewczyna żużlowca bardzo cieszyła się z jego 12 zdobytych oczek, które były przecież świetnym dorobkiem.

            Rudowłosy zaraz po zawodach udzielił kilku wywiadów i czym prędzej ruszył pod prysznic. Był zadowolony z dzisiejszego występu, choć liczył że da radę wejść do finału. Musiał jednak zadowolić się tym, co udało mu się osiągnąć. Kiedy przebrał się już w swoje codziennie ciuchy odczytał wiadomości od Polki, które podczas meczu mu napisała. Od razu na jego twarzy pojawił się uśmiech. Czuł, że ma w niej wsparcie i ona naprawdę w niego wierzy. Bez zastanowienia od razu nacisnął zieloną słuchawkę by połączyć się z dziewczyną.

-Witam mojego bohatera – usłyszał jej radosny głos, co sprawiło że jego uśmiech stał się jeszcze szerszy. To zadziwiające, jak ona na niego działała.

-Czy Ty aby trochę nie przesadzasz ? W końcu nie stanąłem dziś na podium – w jego tonie dało się wyczuć odrobinę żalu.

-Może finału nie było, ale był półfinał i przede wszystkim najpiękniejszy bieg dzisiejszego wieczoru należał do Ciebie ! Jak Ty to robisz to ja nie wiem, ale jesteś w tym genialny – nie potrafił opisać tego co poczuł słysząc te słowa. To było dla niego bardzo ważne, że ona tak bardzo cieszy się z jego mniejszych czy większych sukcesów, że rozumie że ten sport zabiera większość jego czasu, ale przede wszystkim że ona też go kocha, tak jak on. Ktoś kto bez reszty poświęca się swojej pasji może być szczęśliwi tylko z takim partnerem, który rozumie jego hobby i je akceptuje. A kiedy w jakimś stopniu również podziela to zainteresowanie to więcej już naprawdę nie można oczekiwać.

-Dobra już koniec tych komplementów, bo jeszcze woda sodowa uderzy mi do głowy. Wiesz, że już niedługo się zobaczymy ? Jutro mam samolot do Wielkiej Brytanii, a stamtąd udało mi się zarezerwować lot do Bydgoszczy – mówił z równie dużym podekscytowaniem, jak wtedy kiedy rozmawia o żużlu.

-Nie chcesz dłużej zostać z rodziną ?  - z jednej strony cieszyła się, że zobaczy go tak szybko, ale z drugiej wiedziała jak bardzo tęskni za bliskimi będąc tyle kilometrów od nich.

-Oni już mają mnie dość i sami wysyłają do Europy. Podobno bez ciebie jestem nie do zniesienia więc pomoże mi tylko terapia ciastem czekoladowym, które sama zrobisz – czuł, że blondynka zaraz zacznie się śmiać i po raz kolejny okazało się, że dobrze ją zna.

-Spokojnie pamiętam, co Ci obiecałam i ciasto będzie gotowe na twój przyjazd. Będzie bardzo, bardzo czekoladowe, a ja już na Ciebie czekam. Poza tym mam też dla ciebie niespodziankę, ale nie powiem Ci nic więcej musisz cierpliwie czekać...