Chapter Eighteen

 Powoli, powoli staram się wracać do życia, choć wciąż jeszcze mam masę zajęć. Nawet nie mam kiedy powiadomić o nowościach, a zaległości na innych blogach postaram się nadrobić jutro. Mam nadzieje, że rozdział się spodoba, nie jest może długi, ale cholernie się starałam, żeby w końcu było tak, jak należy.

Pozdrawiam :)

           Była zaskoczona cała sytuacją i tym, że tak łatwo uległa i zgodziła się na spotkanie. Wystarczyła chwile rozmowy z nim, a jej serce waliło jak oszalała, a nogi były jak z waty. Teraz nie miała za dużo czasu na rozmyślanie, bo w dość szybkim tempie musiała spakować kilka najpotrzebniejszych rzeczy by czym prędzej udać się na dworzec. Czekała ją co najmniej 2-3 godzinna podróż do Gdańska, oczekiwanie na lotnisku, a później sam lot do Poole. A to wszystko dla jednego rudowłosego żużlowca, który nie używa zbyt często swojego umysłu.

            Kiedy siedziała już na średniowygodnym fotelu w pociągu postanowiła napisać do Natalii, która pewnie nieźle by się wkurzyła, gdy jutro przyszłaby do jej mieszkania, ale w środku nikogo by nie było. Wolała uniknąć takiej sytuacji, dlatego wystukała krótkiego smsa do przyjaciółki. Resztę podróży postanowiła jakoś przetrwać czytając książkę. Wszystko tylko po to, aby nie myśleć o tym, co ją może czekać. Jak będzie wyglądało ich spotkanie, jak on się zachowa, co jej powie. Wolała odgonić od siebie wszystkie te myśli i z czystym umysłem podejść do tej niecodziennej sytuacji, bo przecież niecodziennie leci się do faceta, który zachował się jak idiota. Niestety próby skupienia się na zdaniach powieści okazały się bezskuteczne. Wciąż czytała tą samą stronę i za każdym razem, w którymś momencie gubiła wątek myśląc o tym, co się wydarzy już za kilka godzin. Gdy w końcu jednak udało jej się przerzucić wzrok na drugą kartkę, jej komórka zaczęła wibrować i nie pozwoliła na dalsze czytanie. Zobaczyła na wyświetlaczu imię „Sealy” i już wiedziała, że machina Holder została uruchomiona. Niemal pewne było to, że Darcy zadzwonił do Chrisa, a ten do swojej ukochanej i ona oczywiście już wie o tym, że Polka jest w drodze do Anglii. Swoją drogą informacje w ich otoczeniu rozchodziły się znacznie lepiej niż w rodzinnej poczcie pantoflowej.

-Cześć Sealy – powiedziała łagodnie udając, że niczego się nie domyśla. Ot tak normalna rozmowa dwóch koleżanek, które od czasu do czasu do siebie dzwonią.

-Hej kochana. Co u ciebie ? Tak dawno ze mną nie gadałaś, stęskniłam się … - Brytyjka albo naprawdę bardzo dobrze grała na zwłokę albo naprawdę nie wiedziała nic o tym, że blondynka jest teraz w drodze na lotnisko.

-Faktycznie ostatnio nie było okazji pogadać, sama wiesz jak było, ale teraz nie jest najgorzej. Wiesz nauka, uczelnia, dom. Rutyna, ale bezpieczna i nieszkodliwa, a co u Ciebie ? – nie musiała ubierać tego w konkretniejsze zdania, by ona ją zrozumiała. Kobiety w przeciwieństwie do facetów mają tą umiejętność czytania między wierszami. 

-Mi rozrywek głownie to Max dostarcza. Nawet nie wiesz, jaki z niego z dnia na dzień robi się urwis. Zastanawiam się po kim on to ma – po tym zdaniu zaczęła się śmiać i nie było możliwości by Polka do niej nie dołączyła doskonale wiedząc kogo młoda mama ma na myśli. –Zresztą musisz nas znów odwiedzić, zobaczysz małego, pogadamy sobie, może napijemy się jakiegoś wina albo wyskoczymy na zakupy. Chris będzie miał okazję by w końcu posiedzieć trochę w domu. To kiedy mogę się Ciebie spodziewać ?  - i teraz była już pewna, że jej pierwsze przeczucie było, jak najbardziej celne. Wybuchnęła głośnym śmiechem nie mogąc się po prostu powstrzymać.

-Sealy mówił Ci ktoś kiedyś, że kiepsko kłamiesz ?  - jakoś udało jej się przemówić mimo wciąż męczącego ją chichotu. Pierwszy raz od jakiegoś czasu, ktoś ją tak bardzo rozbawił.

-Chyba Chris kiedyś, ale naprawdę nie wiem o co Ci chodzi…

-Oj Ty doskonale wiesz o co mi chodzi, co twój ukochany zdążył już skomunikować się z Darcym co ? A Ty postanowiłaś zadzwonić i sprawdzić, czy aby na pewno się nie rozmyśliłam i przylecę – wciąż chciało jej się śmiać, ale tym razem postanowiła zachować powagę.

-Kurczę skąd wiedziałaś ? Czy to było, aż takie oczywiste ? Dobra po, co ja o to pytam. Lepiej powiedź co zamierzasz ?  - tym pytaniem nieco zbiła ją z tropu, studentka nie do końca wiedziała co Brytyjka ma na myśli.

-Jak to co, jadę właśnie na lotnisko, będę tam w nocy, a z samego rana jak Ty jeszcze będziesz smacznie spała wylatuje do Poole. Pewnie się tam spotkamy – westchnęła spokojnie szczerze ciesząc się, że znów zobaczy małego Holdera i jego mamę. Choć może nie miały ze sobą stałego kontaktu, to miały za sobą drugie rozmowy na skype, twitterze i kilkadziesiąt smsów. To sprawiało, że czuły się dla siebie bliskie mimo tych dzielących je kilometrów. Sealy była jedyną osobą poza Natalią, której Dagmara ufała bezgranicznie i była pewna, że może jej powiedzieć naprawdę wszystko. Właściwie podobnie było z Chrisem.

-Ale ja nie o to pytam…Pogodzisz się z nim ? – sama jeszcze nie znała odpowiedzi na to trudne pytanie, choć w myślach zadawała sobie je już od kiedy usłyszała jego głos.

-Nie mam pojęcia, nie mam żadnego planu, nie wiem co się stanie. Po prostu chcę  z nim porozmawiać i wtedy zobaczymy, co z tego wyniknie – nie chciała by to rozum podjął za nią tą najważniejszą  decyzję. Chciała dać szanse intuicji i sercu, które na pewno będą wiedziały co zrobić.

-On Cię kocha, może dziwnie to okazuje, ale wiesz Australijczycy chyba tak mają. Nie dręcz go długo już wystarczająco oberwał i chyba tym razem naprawdę dostał nauczkę. Życzę Wam jak najlepiej i możesz powiedzieć temu rudemu baranowi, że wcale się na niego nie uwzięłam i ma w końcu do nas przyjechać, bo jak nie to ja się u niego zjawie sama, a to już nie będzie takie przyjemne – ton rozmowy znów powrócił na właściwe tory i obie śmiały się z ostatniego zdania wypowiedzianego przez dziewczynę mistrza świata. Pożartowały jeszcze przez kilkanaście dobrych minut obgadując przy tym obu żużlowców. To był zdecydowanie ich ulubiony temat, a przede wszystkim był to temat rzeka, który naprawdę nie miał końca. Po zakończeniu rozmowy okazało się, że do odpowiedniej stacji w Gdańsku pozostały już tylko dwa przystanki, dlatego Polka schowała telefon i książkę. Po dostaniu się na lotnisko czekało ją jedynie długie oczekiwanie na odprawę, co postanowiła wykorzystać podobnie jak pozostali, drzemiąc na walizce i metalowym krzesełku.

            Kiedy się ocknęła wszystko poszło już zadziwiająco szybko. Zanim się obejrzała siedziała już w samolocie, a on już po jakimś czasie znajdował się wysoko w chmurach. Była nie do końca przytomna ze względu na mało wygodne „łóżko”, dlatego lot minął jej niesamowicie szybko. Przed chwilą jeszcze wsiadała do tej wielkiej maszyny, a teraz już z niej wysiadała wędrując do części lotniska przeznaczonej na przyloty. Z małej kieszonki torby wyjęła telefon, gdzie czekała już na nią wiadomość od Darcego. Napisał, żeby przyjechała do niego, bo zaraz wypisują go ze szpitala. Dopiero teraz poczuła, że zaczyna się denerwować. Kiedy zamierzała mu odpisać, minęła zaspanego Holdera, który obudził się natychmiastowo, gdy dziewczyna przeszła dosłownie obok niego, zupełnie go nie zauważając.

-Hej, a Ty to już ludzi nie poznajesz ?  - na początku zignorowała to pytanie sądząc, że nie jest ono skierowane do niej, ale głos wydawał jej się nad wyraz znajomy. Postanowiła delikatnie zerknąć za siebie, aby upewnić się, że nie ma halucynacji.

-No tak. Czemu mnie nie dziwi to, że tu stoisz ?  - spytała udając nieco wkurzoną. Zatrzymała się zakładając ręce i wydymając nieco usta, jak obrażona blondynka.

-I tak wiem, że się na mnie nie gniewasz więc możesz już zdjąć z twarzy tą minę – po jego słowach, na jej ustach pojawił się minimalny uśmiech, który z sekundy na sekundę robił się coraz większy. Chris chyba już po prostu tak miała, że ludzie w jego towarzystwie szczerzyli się, jak głupi. –Tak lepiej, a teraz tulimy, tulimy – zanim się obejrzała to już zniknęła w jego niedźwiedzim uścisku i z boku wyglądało to tak, że gdyby nie nogi studentki, to reszta osób zgromadzonych na lotnisku mogłaby wziąć Australijczyka za niezrównoważonego psychicznie, który przytula powietrze.

-Błagam Cię, bo zaraz mnie udusisz, a chyba chcesz żeby dojechała do Warda co ? – raczej rzadko mówiła o nim używając jego nazwiska, ale teraz było to celowe. Brunet natychmiastowo zwolnił uścisk dając Dagmarze złapać nieco tlenu.

-Oczywiście, że chce nawet przyjechałem po Ciebie, żeby Cię do niego zawieźć. Nie chciałem, żebyś gdzieś zabłądziła po drodze – po jego minie dało się zrozumieć, że po prostu chciał dopilnować aby Polka czasem nie zmieniała zdania i nie uciekła. Kiwając jedynie głową w geście rezygnacji szła spokojnie za żużlowcem, który ciągnął jej niewielką walizkę. Dotarli do samochodu w milczeniu, a blondynka już po chwili pożałowała, że to milczenie nie trwało dłużej. Choć naprawdę uwielbiała Holdera to jednak jego śpiewy z samego rana, nie były czymś o czym marzyła. Wył dosłownie do każdej piosenki i na nic zdały się prośby, groźby, próby wyłączenia radia.

-Biedna ta Sealy – westchnęła cicho przyglądając się z boku przyjacielowi. Równie dobrze mogłaby to powiedzieć głośno, a on by pewnie i tak tego nie usłyszał. Droga do domu, który wynajmował Darcy wydawała się nie mieć końca i dłużyła się niemiłosiernie, po części pewnie dlatego że wlekli się, jak ślimaki. Po tych „śpiewach” rozmowa z rudowłosym wydawała się czymś tak przyjemnym, że wręcz nie mogła się jej doczekać. Kiedy na horyzoncie ujrzała znajome domki odetchnęła z ulgą.

-To jesteśmy na miejscu madame – Chris wydawał się z siebie naprawdę bardzo dumny.

-Dzięki Bogu – Dagmara czym prędzej wysiadła z Audi wdychając świeże powietrze i delektując się błogą ciszą, jaką w tym momencie dawała jej angielska ulica.

-Ależ Wy jesteście zmieni, raz jedno i drugie nie chcę ze sobą gadać, a teraz oboje się do tego palicie, jak nie wiem co. Ja Was nie rozumiem naprawdę – dziewczyna powstrzymywała śmiech, bo czuła że w przeciwnym razie usłyszała by ją cała dzielnica.

-Kochany Ty naprawdę nic nie musisz rozumieć. Dziękuje za podwiezienie, mam nadzieje że w najbliższym czasie nie będę już z tobą podróżować – ciężko było jej zachować powagę, szczególnie  w obliczu zdezorientowanej miny bruneta. –Zmykaj już do rodziny i przekaż Sealy, że naprawdę jej współczuje, domyśli się o co mi chodziło – pomachała mu na pożegnanie i ruszyła w stronę drewnianych drzwi. Niestety cały dobry nastrój i  spokój odeszły nagle w niepamięć. Długo biła się z myślami i próbowałam zastukać do drzwi, ale nie wychodziło jej najlepiej. Jej ręka w końcu sama za nią dokonała tej nie lada sztuki, a dzięki temu już po kilku długich sekundach mogła go zobaczyć.

            Nie przypuszczała, że to będzie aż tak silne przeżycie. Faktycznie nie mieli ze sobą od jakiegoś czasu kontaktu, ale teraz czuła się tak, jakby ich rozłąka trwała co najmniej rok. Miała ogromną ochotę wpaść mu w ramiona, zapomnieć o tej całej idiotycznej sytuacji, a tym ile łez przez niego wylała i po prostu cieszyć się tą chwilą. Obiecała sobie jednak, że nie złamie się od razu choć teraz szczerze wątpiła w to, że długo wytrzyma. Widok tych smutnych, błękitnych oczu wpatrzonych w nią sprawiał, że zapominała o bożym świecie. Po dłużej chwili milczenia i wymieniania się spojrzeniami pełnymi zwątpienia, strachu i smutku Darcy gestem ręki zaprosił dziewczynę do środka, bo wciąż stali w progu. Teraz już wiedział, jak bardzo ją zranił i rozczarował, ale miał ogromną nadzieję, że mimo wszystko da mu jeszcze jedną szansę, ostatnią, której na pewno nie zmarnuje. To był dla obojga bardzo niekomfortowa sytuacja, Australijczyk kompletnie nie wiedział, czy powinien ją teraz przytulić, pocałować, podać rękę, powiedzieć coś. Miał kompletny mętlik w głowię i choć całą noc czekał na to spotkanie teraz nie wiedział, co zrobić. Instynktownie zmniejszył dzieląca ich odległość, a później jego ciało samo zareagowało na jej bliskość, przyciągnął ją jeszcze bliżej siebie, schował twarz w zgłębieniu pomiędzy jej uchem i ramieniem. Dzięki temu mógł dokładnie poczuć, jak jej ciało przeszył dreszcz, a gdy jego usta dotknęły skóry jej szyi sam wyczuł skurcze swojego żołądka. Przyjemne ciepło i spokój ogarnęły całe jego ciało, a ta chwila zdecydowanie mogłaby trwać jeszcze długo.

-Jestem takim idiotą – wyszepnął lekko się od niej odsuwając, tak żeby dokładnie widzieć jej twarz. Z jednej strony miał jej tyle do powiedzenia, a drugiej brakowało mu słów. –Wtedy po GP zachowałem się strasznie wiem, cholernie tego żałuje, ale byłem zazdrosny, nadal jestem… Trudno mi się pohamować, jak wypije za dużo, a na drugi dzień byłem zły na siebie, na Ciebie i na wszystko. Czasem jestem taki uparty i nic do mnie nie dociera. Myślałem, że Ty wolisz tamtego gościa, a potem kiedy Chris mi powiedział że wcale tak nie jest, głupio było mi zadzwonić, napisać. Cholernie Cię za to przepraszam. Nie wiem czy jest coś, co mógłbym zrobić żebyś mi wybaczyła, jeżeli tak to uwierz, że zrobiłbym wszystko, żebyś znów była ze mną – jednym tchem powiedział to, co od jakiegoś czasu go męczyło. Przed  Holderem czy Morrisem mógł zgrywać silnego, obojętnego na to wszystko co się stało, ale swojego serce oszukać nie mógł, a tym bardziej stojącej obok dziewczyny, która przez dłuższą chwilę zastanawiała się, co powiedzieć.

-Jak w ogóle mogłeś pomyśleć, że wole kogoś innego co ?  Czy Ty w ogóle masz rozum ? Pewnie nie, bo po tym bandażu wywnioskować idzie, że Ty naprawdę nigdy nie zmądrzejesz. Miałeś nie imprezować, ale widać za tym tęskniłeś bardziej niż za mną – te słowa bolały,  jak żadnej inne.

-Nie mów tak, bo tak wcale nie było – położył dłonie na jej ramiona, aby zmusić ją do tego, żeby patrzyła prosto w jego oczy. Po nich mogła poznać, że mówi prawdę i szczerze żałuje.

-Bądźmy realistami, gdybym ja nie napisała do Ciebie pierwsza to Ty nie zrobiłbyś tego wcale i teraz by mnie tu w ogóle nie było, właściwie to nie wiem po co tu stoję i słucham tym bzdur – wysunęła się z jego uścisku i niepewnie skierowała kroki w stronę wyjścia. Wiedziała, że jeżeli naprawę mu zależy to ją zatrzyma i nie myliła się. Był szybszy od niej i to on pierwszy znalazł się obok drzwi zagradzając jej tym samym drogę.  Widok jej twarzy trochę zbił go z tropu...